DLACZEGO DZIECI KŁAMIĄ?
Dziecko najczęściej kłamie ze strachu, braku zaufania, wstydu i gdy jest nadmiernie kontrolowane. W ten sposób pokazuje, że ma problemy.
 |
| źródło: internet |
Dlaczego kłamią 3-4-latki:
raczej nie są to kłamstwa świadome, a zmyślenia, czyli efekt działania żywej wyobraźni;
nie jest pewne, gdzie kończy się fikcja, a gdzie zaczyna rzeczywistość;
brakuje mu kontaktu z rówieśnikami i otacza się wymyślonymi przyjaciółmi;
ma zbyt rygorystycznych rodziców.
Dlaczego kłamią 5-6-latki:
boją się kary,
chcą, by otoczenie uważało je za grzeczne,
nie pamiętają, jak było naprawdę,
w ich życiu fantazja tak miesza się z rzeczywistością, że wydaje im się, że mówi prawdę.
Dlaczego kłamią dzieci powyżej 7 lat:
Zupełnie inaczej ma się sprawa z dzieckiem starszym. Ono kłamie, by oszukać. Najczęściej dzieci kłamią w wieku 8 lat - wtedy zjawisko to narasta lawinowo. Dzieje się tak szczególnie wtedy, kiedy dziecko miało wybujałą wyobraźnię, a my nie zadbaliśmy o to, by umiało oddzielić fantazję od rzeczywistości.
Dziecko kłamie bo:
boi się, że nie jest w stanie sprostać oczekiwaniom rodziców,
jest nadmiernie kontrolowane,
nie ma w domu prawa do intymności,
nie radzi sobie z własnymi problemami i boi się o nich porozmawiać,
nie czuje się w pełni kochane i akceptowane.
Bywa również, że nastolatki kłamią w sposób celowy, aby osiągnąć upragnione korzyści. Informują o sukcesach, których nie mają lub deklarują przyszłe zachowanie tylko po to, by wymóc na rodzicach określone profity.
 |
| źródło: internet |
Kiedy poprosić o pomoc specjalistę?
W sytuacji, w której dziecko kłamie dosłownie zawsze i wszędzie, niezależnie od sytuacji. O ile konfabulacje przedszkolaka związane są ściśle z jego rozwojem, to odruchowe mijanie się z prawdą w sytuacjach, w których nie ma ku niemu żadnych przesłanek, może świadczyć o rozwijającej się u dziecka mitomanii czyli potocznie nazywanym patologicznym kłamaniem. Syndrom ten rozwija się w różnym wieku i polega na bezcelowym wprowadzaniu otoczenia w błąd. Często jest nieuświadomione, a cierpiąca na nie osoba nie zawsze zdaje sobie sprawę z tego, że kłamie. Jeśli więc dziecko notorycznie przyłapywane jest na mówieniu nieprawdy i w żaden sposób nie da się uzasadnić jego wyborów, trzeba szukać pomocy lekarza psychiatry lub psychologa.
Mitomania a kłamstwo – różnice.
W przeciwieństwie do kłamstwa, które ma charakter celowy, mitomania nie ma żadnego konkretnego celu. Mitoman tworzy własną wizję siebie i swojego życia, jest w tym bardzo przekonujący, ale nie jest świadomy tego, że mówi nieprawdę. Osoba z takim zaburzeniem, nie rozróżnia prawdy od kłamstwa w swojej wypowiedzi dlatego, że utożsamia się z tym, co mówi, i wierzy w to. Celowe kłamstwo ma charakter intencyjny i służy do osiągnięcia jakichś korzyści. W mitomanii odwrotnie. Skłonność do mitomanii ma charakter permanentny, może trwać wiele lat, zanim otoczenie zorientuje się o problemie danej osoby.
Objawy mitomanii:
- wymyślanie fałszywych, ale realnych historii na temat swój i otoczenia najbliższych osób mitomana,
fantazyjne ubarwianie realnie zaistniałych zdarzeń (mitoman w centrum zdarzeń, w superlatywach pokazuje swój udział tak, aby aby skupić na sobie uwagę innych),
wyolbrzymianie roli mitomana na różnych płaszczyznach życia (zawodowej, społecznej, koleżeńskiej i in.), które mija się z prawdą (mitomanem kieruje potrzeba zaprezentowania się w roli najlepszego, nie do zastąpienia w danej dziedzinie),
nieodróżnianie prawdy od fałszu (mitomani kłamią bez celu, zupełnie nieświadomie),
przeciwstawianie się wszelkim próbom polemiki ze strony osób, które chcą udowodnić mitomanowi kłamstwo, ignorowanie dokonań i umniejszanie znaczenia innych osób.
